Nú sit ég niðri á kaffistofu Þjóðarbókhlöðunnar, hvar ég er búinn að halda mig síðan 8 í morgun að skoða gömul próf í lífefnafræði. Nú gæði ég mér á einni dýrustu skinku-og-osts-samloku landsins með bros á vör. Helvítis bókhlöðu- kapítalistar!

Talandi um Bókhlöðuna þá vil ég vara fólk við stúlku sem heldur sig yfirleitt á 4. hæð. Hún er með sítt dökkt/skolleit hár og gengur gjarna í gömlum jakka af pabba sínum. Hún er með gleraugu á litla strumpanefinu sínu og les þykkar sálfræðibækur. Þessi stúlka gengur yfirleitt undir nafninu Ásdís Eir og ástæðan fyrir því að ég sá ástæðu til að vara við henni var vægast sagt skelfileg ferð út á bensínstöð um daginn. Þetta byrjaði sem hver önnur ferð, ég fékk mér pulsu með öllu nema remúlaði og kók með. Ásdís snæddi langloku og við ræddum heimsmálin. Inni á bensínstöðinni var einn blökkumaður og tvær ungar stúlkur.

Ekkert benti til að þetta yrði óvenjuleg ferð fyrr en út var komið. Eins og fólk veit er ég kórdrengur með meiru og hef aldrei hugsað dónalega hugsun í mínu englalífi. Því kom það gjörsamlega flatt upp á mig þegar Ásdís fór að tala um rassinn á stelpunni sem var að ganga fyrir framan okkur. Ég hélt líka að ég yrði ekki eldri þegar Ásdís sagði „sérðu hvað hún er í háum g-streng, ég er viss um að hún þarf ekki að beygja sig nema smá til að við sjáum bert á milli!“. Mér svelgdist á kókinu og hváði hana hvers konar dónaskapur þetta væri nú. Þá bætti hún um betur og sagði „ég er viss um að við sjáum í hann þegar hún labbar upp stigann, komdu, við skulum drífa okkur til að vera beint fyrir aftan hana!“

Á þessum tímapunkti var ég að því kominn að ganga upp að stelpunni og útskýra fyrir henni að hún væri í stórri hættu, þar sem að vinkona mín væri erkiperri sem talaði ekki um annað en rassinn á henni. Ég sé núna að ég hefði átt að gera það. Mér leið vægast sagt illa þegar við gengum á eftir henni upp stigana og í öðru hverju þrepi segir Ásdís „sjáðu, sjáðu núna!“ og ég leit bara undan, þetta var of mikið. Svo í næstsíðasta þrepinu beygir aumingja stúlkan sig örlítið of mikið svo að skín í strenginn og þá snýr Ásdís sér að mér og öskrar „SCCCCCCOOOOORRRRE“ og reynir að gefa mér fimmu. Það tókst hinsvegar ekki þar sem ég (sem góðum kórdreng og engli sæmir) sneri mér undan og þóttist ekki þekkja hana. Þá greip hún þéttingsfast í hægri rasskinnina á mér svo á sá.

Þessi lífsreynsla situr í mér svo ég varð bara að deila henni með fleiri og líka til þess að koma í veg fyrir að hún áreiti fleira fólk. Þeir sem ekki trúa mér ættu að kíkja á bloggið hennar Ásdísar, þar sem hún auglýsir eftir 5 ára börnum undir fölsku flaggi rannsóknar í sálfræði. Nú er mál að linni!!

p.s. Það er maður á borðinu á móti mínu sem pantaði sér kaffi í pínulitlum bolla og situr núna og sötrar það og starir á mig. Krípí!