Já, barnæskan, ó, barnæskan!
Þegar ég var ungur (réttara sagt yngri þar sem ég er ekki orðinn 100 ára ennþá) þá var ég afskaplega rómantískt þenkjandi (lesist væminn :) ) og samdi nokkur ástarljóð, hið fyrsta hef ég birt áður og hét það Vor en nú var ég að gramsa í gömlu dóti og fann annað sem ég held ég hafi samið í 10. bekk eða jafnvel 3. bekk H í MR. Óttalegur leirburður en mig langar samt að skella þessu út á veraldarvefinn. Það er kannski meira tregaljóð heldur en ástarljóð en það átti að heita I love en endaði á því að heita Shame.
I love you but you just don’t seem to notice.
I love you but you just don’t seem to care.
I love you for your good sense of humour.
I love you for the color of your hair.
Your smile lights up my day.
I try and I try but I can’t get nowhere.
When you talk I can’t hear what others say.
I can’t see anyone else when you’re there.
Why don’t you see me, the way I see you.
I thought I’d won your heart .
But I guess it’s useless to say ‘I do’.
I know we gave it the wrong start.
I think I’ve totally lost.
From now on you’ll be with someone else than me.
But I didn´t know it would be such a cost.
It’s a shame that this had to be.
Ómar Sigurvin
0 Responses to “”
Leave a Reply